چند وقت پیش در بحث با یکی از دوستان به این رسیدیم که “رفاه زدگی” از فقر آسیبش بیشتره. در بُعد عرفانی هم علما تاکید داشتند که رفاه جلوی سیر و سلوک و یاد خدا را میگیره.
حالا وقتی پیش میره به جایی انسان را میرسونه که بدونه برخی از ابزارهای رفاهی زندگی هم براش مشکل میشه و سعی میکنه از هر راهی حتی حرام اون را جبران کنه و بعد هم کارحرامش را برای همون هدف توجیه میکنه.
به این هم باید توجه کرد که نباید این حرف دستمایه این نکته بشه که خب آدم کار نکنه و به فکر کسب مال حلال نباشه!